३. नन्दवग्गो
१. कम्मविपाकजसुत्तं
२१. एवं
अद्दसा खो भगवा तं भिक्खुं अविदूरे निसिन्नं पल्लङ्कं आभुजित्वा उजुं कायं पणिधाय पुराणकम्मविपाकजं दुक्खं तिब्बं खरं कटुकं वेदनं अधिवासेन्तं सतं सम्पजानं अविहञ्ञमानं।
अथ खो भगवा एतमत्थं विदित्वा तायं वेलायं इमं उदानं उदानेसि –
‘‘सब्बकम्मजहस्स भिक्खुनो,
धुनमानस्स पुरे कतं रजं।
अममस्स
अत्थो नत्थि जनं लपेतवे’’ति॥ पठमं।
२. नन्दसुत्तं
२२. एवं
अथ खो अञ्ञतरो भिक्खु येन भगवा तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा भगवन्तं अभिवादेत्वा एकमन्तं निसीदि। एकमन्तं निसिन्नो खो सो भिक्खु भगवन्तं एतदवोच – ‘‘आयस्मा, भन्ते, नन्दो भगवतो भाता मातुच्छापुत्तो सम्बहुलानं भिक्खूनं एवमारोचेति – ‘अनभिरतो अहं, आवुसो, ब्रह्मचरियं चरामि, न सक्कोमि ब्रह्मचरियं सन्धारेतुं, सिक्खं पच्चक्खाय
अथ खो भगवा अञ्ञतरं भिक्खुं आमन्तेसि – ‘‘एहि त्वं, भिक्खु, मम वचनेन नन्दं भिक्खुं आमन्तेहि – ‘सत्था तं, आवुसो नन्द, आमन्तेती’’’ति। ‘‘एवं, भन्ते’’ति खो सो भिक्खु भगवतो पटिस्सुत्वा येनायस्मा नन्दो तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा आयस्मन्तं नन्दं एतदवोच – ‘‘सत्था तं, आवुसो नन्द, आमन्तेती’’ति।
‘‘एवमावुसो’’ति खो आयस्मा नन्दो तस्स भिक्खुनो पटिस्सुत्वा येन भगवा तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा भगवन्तं अभिवादेत्वा एकमन्तं निसीदि। एकमन्तं निसिन्नं खो आयस्मन्तं नन्दं भगवा एतदवोच –
‘‘सच्चं किर त्वं, नन्द, सम्बहुलानं भिक्खूनं एवमारोचेसि – ‘अनभिरतो अहं, आवुसो, ब्रह्मचरियं चरामि, न सक्कोमि ब्रह्मचरियं सन्धारेतुं, सिक्खं पच्चक्खाय हीनायावत्तिस्सामी’’’ति
‘‘किस्स पन त्वं, नन्द, अनभिरतो ब्रह्मचरियं चरसि, न सक्कोसि ब्रह्मचरियं सन्धारेतुं
अथ खो भगवा आयस्मन्तं नन्दं बाहायं गहेत्वा – सेय्यथापि नाम बलवा पुरिसो समिञ्जितं
तेन खो पन समयेन पञ्चमत्तानि अच्छरासतानि सक्कस्स देवानमिन्दस्स उपट्ठानं आगतानि होन्ति ककुटपादानि। अथ खो भगवा आयस्मन्तं नन्दं आमन्तेसि – ‘‘पस्ससि नो त्वं, नन्द, इमानि पञ्च अच्छरासतानि ककुटपादानी’’ति? ‘‘एवं, भन्ते’’ति।
‘‘तं किं मञ्ञसि, नन्द, कतमा नु खो अभिरूपतरा वा दस्सनीयतरा वा पासादिकतरा वा, साकियानी वा जनपदकल्याणी, इमानि वा पञ्च अच्छरासतानि ककुटपादानी’’ति? ‘‘सेय्यथापि, भन्ते, पलुट्ठमक्कटी कण्णनासच्छिन्ना, एवमेव खो, भन्ते, साकियानी जनपदकल्याणी
‘‘अभिरम, नन्द, अभिरम, नन्द! अहं ते पाटिभोगो पञ्चन्नं अच्छरासतानं पटिलाभाय ककुटपादान’’न्ति। ‘‘सचे मे, भन्ते, भगवा पाटिभोगो पञ्चन्नं अच्छरासतानं पटिलाभाय ककुटपादानं, अभिरमिस्सामहं, भन्ते, भगवति ब्रह्मचरिये’’ति
अथ खो भगवा आयस्मन्तं नन्दं बाहायं गहेत्वा – सेय्यथापि नाम बलवा पुरिसो समिञ्जितं वा बाहं पसारेय्य, पसारितं वा बाहं समिञ्जेय्य, एवमेव – देवेसु तावतिंसेसु अन्तरहितो जेतवने पातुरहोसि।
अस्सोसुं
अथ खो आयस्मतो नन्दस्स सहायका भिक्खू आयस्मन्तं नन्दं भतकवादेन च उपक्कितकवादेन च समुदाचरन्ति – ‘‘भतको किरायस्मा नन्दो उपक्कितको किरायस्मा नन्दो अच्छरानं हेतु ब्रह्मचरियं चरति; भगवा किरस्स पाटिभोगो पञ्चन्नं अच्छरासतानं पटिलाभाय ककुटपादान’’न्ति।
अथ खो आयस्मा नन्दो
अथ खो अञ्ञतरा देवता अभिक्कन्ताय रत्तिया अभिक्कन्तवण्णा केवलकप्पं जेतवनं ओभासेत्वा येन भगवा तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा भगवन्तं अभिवादेत्वा एकमन्तं अट्ठासि। एकमन्तं ठिता खो सा देवता भगवन्तं एतदवोच – ‘‘आयस्मा, भन्ते, नन्दो भगवतो भाता मातुच्छापुत्तो आसवानं खया अनासवं चेतोविमुत्तिं पञ्ञाविमुत्तिं दिट्ठेव धम्मे सयं अभिञ्ञा
अथ खो आयस्मा नन्दो तस्सा रत्तिया अच्चयेन येन भगवा तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा भगवन्तं अभिवादेत्वा एकमन्तं निसीदि। एकमन्तं निसिन्नो खो आयस्मा नन्दो
अथ खो भगवा एतमत्थं विदित्वा तायं वेलायं इमं उदानं उदानेसि –
‘‘यस्स नित्तिण्णो पङ्को,
मद्दितो कामकण्टको।
मोहक्खयं अनुप्पत्तो,
सुखदुक्खेसु न वेधती स भिक्खू’’ति॥ दुतियं।
३. यसोजसुत्तं
२३. एवं मे सुतं – एकं समयं भगवा सावत्थियं विहरति जेतवने अनाथपिण्डिकस्स आरामे। तेन खो पन समयेन यसोजप्पमुखानि पञ्चमत्तानि भिक्खुसतानि सावत्थिं अनुप्पत्तानि होन्ति भगवन्तं दस्सनाय। तेध खो आगन्तुका भिक्खू नेवासिकेहि भिक्खूहि सद्धिं पटिसम्मोदमाना सेनासनानि पञ्ञापयमाना पत्तचीवरानि पटिसामयमाना उच्चासद्दा महासद्दा
अथ खो भगवा आयस्मन्तं आनन्दं आमन्तेसि – ‘‘के पनेते, आनन्द, उच्चासद्दा महासद्दा केवट्टा मञ्ञे मच्छविलोपे’’ति? ‘‘एतानि, भन्ते, यसोजप्पमुखानि पञ्चमत्तानि भिक्खुसतानि सावत्थिं अनुप्पत्तानि भगवन्तं दस्सनाय। तेते आगन्तुका भिक्खू नेवासिकेहि भिक्खूहि सद्धिं पटिसम्मोदमाना सेनासनानि पञ्ञापयमाना पत्तचीवरानि पटिसामयमाना उच्चासद्दा महासद्दा’’ति। ‘‘तेनहानन्द, मम वचनेन ते भिक्खू आमन्तेहि – ‘सत्था आयस्मन्ते आमन्तेती’’’ति।
‘‘एवं
‘‘किं नु तुम्हे, भिक्खवे, उच्चासद्दा महासद्दा, केवट्टा मञ्ञे मच्छविलोपे’’ति? एवं वुत्ते, आयस्मा यसोजो भगवन्तं एतदवोच – ‘‘इमानि, भन्ते, पञ्चमत्तानि भिक्खुसतानि सावत्थिं अनुप्पत्तानि भगवन्तं दस्सनाय। तेमे आगन्तुका भिक्खू नेवासिकेहि भिक्खूहि सद्धिं पटिसम्मोदमाना सेनासनानि पञ्ञापयमाना पत्तचीवरानि पटिसामयमाना उच्चासद्दा महासद्दा’’ति। ‘‘गच्छथ, भिक्खवे, पणामेमि
‘‘एवं, भन्ते’’ति खो ते भिक्खू भगवतो पटिस्सुत्वा उट्ठायासना भगवन्तं अभिवादेत्वा पदक्खिणं कत्वा सेनासनं संसामेत्वा
अथ खो आयस्मा यसोजो वस्सूपगतो
अथ खो भगवा सावत्थियं यथाभिरन्तं विहरित्वा येन वेसाली तेन चारिकं पक्कामि। अनुपुब्बेन चारिकं चरमानो येन वेसाली तदवसरि। तत्र सुदं भगवा वेसालियं विहरति महावने कूटागारसालायं।
अथ
‘‘एवं, भन्ते’’ति खो आयस्मा आनन्दो भगवतो पटिस्सुत्वा येन अञ्ञतरो भिक्खु तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा तं भिक्खुं एतदवोच – ‘‘एहि त्वं, आवुसो, येन वग्गुमुदातीरिया भिक्खू तेनुपसङ्कम; उपसङ्कमित्वा वग्गुमुदातीरिये भिक्खू एवं वदेहि – ‘सत्था आयस्मन्ते आमन्तेति, सत्था आयस्मन्तानं दस्सनकामो’’’ति।
‘‘एवमावुसो’’ति खो सो भिक्खु आयस्मतो आनन्दस्स पटिस्सुत्वा – सेय्यथापि नाम बलवा पुरिसो समिञ्जितं वा बाहं पसारेय्य, पसारितं वा बाहं समिञ्जेय्य, एवमेव – महावने कूटागारसालायं अन्तरहितो वग्गुमुदाय नदिया तीरे तेसं भिक्खूनं पुरतो पातुरहोसि। अथ खो सो भिक्खु वग्गुमुदातीरिये भिक्खू एतदवोच – ‘‘सत्था आयस्मन्ते आमन्तेति, सत्था आयस्मन्तानं दस्सनकामो’’ति।
‘‘एवमावुसो’’ति खो ते भिक्खू तस्स भिक्खुनो पटिस्सुत्वा सेनासनं संसामेत्वा पत्तचीवरमादाय – सेय्यथापि नाम बलवा पुरिसो समिञ्जितं वा बाहं पसारेय्य, पसारितं वा बाहं समिञ्जेय्य, एवमेव – वग्गुमुदाय नदिया तीरे अन्तरहिता महावने कूटागारसालायं भगवतो सम्मुखे पातुरहेसुं। तेन खो पन समयेन भगवा आनेञ्जेन समाधिना निसिन्नो
अथ
दुतियम्पि खो आयस्मा आनन्दो अभिक्कन्ताय रत्तिया, निक्खन्ते मज्झिमे यामे, उट्ठायासना एकंसं उत्तरासङ्गं करित्वा येन भगवा तेनञ्जलिं पणामेत्वा
ततियम्पि खो आयस्मा आनन्दो अभिक्कन्ताय रत्तिया, निक्खन्ते पच्छिमे यामे, उद्धस्ते अरुणे, नन्दिमुखिया रत्तिया उट्ठायासना एकंसं उत्तरासङ्गं करित्वा येन भगवा तेनञ्जलिं पणामेत्वा भगवन्तं एतदवोच – ‘‘अभिक्कन्ता, भन्ते, रत्ति; निक्खन्तो पच्छिमो यामो; उद्धस्तो अरुणो; नन्दिमुखी रत्ति; चिरनिसिन्ना आगन्तुका भिक्खू; पटिसम्मोदतु, भन्ते, भगवा, आगन्तुकेहि
अथ खो भगवा तम्हा समाधिम्हा वुट्ठहित्वा आयस्मन्तं आनन्दं आमन्तेसि – ‘‘सचे खो त्वं, आनन्द, जानेय्यासि एत्तकम्पि ते नप्पटिभासेय्य
अथ खो भगवा एतमत्थं विदित्वा तायं वेलायं इमं उदानं उदानेसि –
‘‘यस्स जितो कामकण्टको,
अक्कोसो च वधो च बन्धनञ्च।
पब्बतोव
सुखदुक्खेसु न वेधती स भिक्खू’’ति॥ ततियं।
४. सारिपुत्तसुत्तं
२४. एवं
अथ खो भगवा एतमत्थं विदित्वा तायं वेलायं इमं उदानं उदानेसि –
‘‘यथापि
एवं मोहक्खया भिक्खु, पब्बतोव न वेधती’’ति॥ चतुत्थं।
५. महामोग्गल्लानसुत्तं
२५. एवं मे सुतं – एकं समयं भगवा सावत्थियं विहरति जेतवने अनाथपिण्डिकस्स आरामे। तेन खो पन समयेन
अथ खो भगवा एतमत्थं विदित्वा तायं वेलायं इमं उदानं उदानेसि –
‘‘सति कायगता उपट्ठिता,
छसु फस्सायतनेसु संवुतो।
सततं भिक्खु समाहितो,
जञ्ञा निब्बानमत्तनो’’ति॥ पञ्चमं।
६. पिलिन्दवच्छसुत्तं
२६. एवं
अथ खो भगवा अञ्ञतरं भिक्खुं आमन्तेसि – ‘‘एहि त्वं, भिक्खु, मम वचनेन पिलिन्दवच्छं भिक्खुं आमन्तेहि – ‘सत्था तं, आवुसो पिलिन्दवच्छ
‘‘एवमावुसो’’ति खो आयस्मा पिलिन्दवच्छो तस्स भिक्खुनो पटिस्सुत्वा येन भगवा तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा भगवन्तं अभिवादेत्वा एकमन्तं निसीदि। एकमन्तं निसिन्नं खो आयस्मन्तं पिलिन्दवच्छं भगवा एतदवोच – ‘‘सच्चं किर त्वं, वच्छ, भिक्खू वसलवादेन समुदाचरसी’’ति? ‘‘एवं, भन्ते’’ति।
अथ खो भगवा आयस्मतो पिलिन्दवच्छस्स पुब्बेनिवासं मनसि करित्वा भिक्खू आमन्तेसि – ‘‘मा खो तुम्हे, भिक्खवे, वच्छस्स भिक्खुनो उज्झायित्थ। न, भिक्खवे, वच्छो दोसन्तरो भिक्खू वसलवादेन समुदाचरति। वच्छस्स, भिक्खवे, भिक्खुनो पञ्च जातिसतानि अब्बोकिण्णानि ब्राह्मणकुले पच्चाजातानि। सो तस्स वसलवादो दीघरत्तं
अथ खो भगवा एतमत्थं विदित्वा तायं वेलायं इमं उदानं उदानेसि –
‘‘यम्ही
यो वीतलोभो अममो निरासो।
पनुण्णकोधो
सो ब्राह्मणो सो समणो स भिक्खू’’ति॥ छट्ठं।
७. सक्कुदानसुत्तं
२७. एवं मे सुतं – एकं समयं भगवा राजगहे विहरति वेळुवने कलन्दकनिवापे। तेन खो पन समयेन आयस्मा महाकस्सपो पिप्पलिगुहायं विहरति, सत्ताहं एकपल्लङ्केन निसिन्नो होति अञ्ञतरं
तेन खो पन समयेन पञ्चमत्तानि देवतासतानि उस्सुक्कं आपन्नानि होन्ति आयस्मतो
तेन खो पन समयेन सक्को देवानमिन्दो आयस्मतो महाकस्सपस्स पिण्डपातं दातुकामो होति। पेसकारवण्णं अभिनिम्मिनित्वा तन्तं विनाति। सुजा
अथ खो सक्को देवानमिन्दो आयस्मन्तं महाकस्सपं अभिवादेत्वा पदक्खिणं कत्वा वेहासं अब्भुग्गन्त्वा आकासे अन्तलिक्खे तिक्खत्तुं उदानं उदानेसि – ‘‘अहो दानं परमदानं
अथ खो भगवा एतमत्थं विदित्वा तायं वेलायं इमं उदानं उदानेसि –
‘‘पिण्डपातिकस्स भिक्खुनो,
अत्तभरस्स अनञ्ञपोसिनो।
देवा
उपसन्तस्स सदा सतीमतो’’ति॥ सत्तमं।
८. पिण्डपातिकसुत्तं
२८. एवं मे सुतं – एकं समयं भगवा सावत्थियं विहरति जेतवने अनाथपिण्डिकस्स आरामे। तेन खो पन समयेन सम्बहुलानं भिक्खूनं पच्छाभत्तं पिण्डपातपटिक्कन्तानं करेरिमण्डलमाळे
‘‘पिण्डपातिको, आवुसो, भिक्खु पिण्डाय चरन्तो लभति कालेन कालं मनापिके चक्खुना रूपे पस्सितुं, लभति कालेन कालं मनापिके सोतेन सद्दे सोतुं, लभति कालेन कालं मनापिके घानेन
अथ खो भगवा सायन्हसमयं पटिसल्लाना वुट्ठितो येन करेरिमण्डलमाळो तेनुपसङ्कमि; उपसङ्कमित्वा पञ्ञत्ते आसने निसीदि। निसज्ज खो भगवा भिक्खू आमन्तेसि – ‘‘काय नुत्थ, भिक्खवे, एतरहि कथाय सन्निसिन्ना, का च पन वो अन्तराकथा विप्पकता’’ति?
‘‘इध, भन्ते, अम्हाकं पच्छाभत्तं पिण्डपातपटिक्कन्तानं करेरिमण्डलमाळे सन्निसिन्नानं
‘पिण्डपातिको, आवुसो, भिक्खु पिण्डाय चरन्तो लभति कालेन कालं मनापिके चक्खुना
‘‘न
अथ खो भगवा एतमत्थं विदित्वा तायं वेलायं इमं
‘‘पिण्डपातिकस्स भिक्खुनो,
अत्तभरस्स अनञ्ञपोसिनो।
देवा पिहयन्ति तादिनो,
नो चे सद्दसिलोकनिस्सितो’’ति॥ अट्ठमं।
९. सिप्पसुत्तं
२९. एवं मे सुतं – एकं समयं भगवा सावत्थियं विहरति जेतवने अनाथपिण्डिकस्स आरामे। तेन खो पन समयेन सम्बहुलानं भिक्खूनं पच्छाभत्तं पिण्डपातपटिक्कन्तानं मण्डलमाळे सन्निसिन्नानं सन्निपतितानं अयमन्तराकथा उदपादि – ‘‘को नु खो, आवुसो, सिप्पं जानाति? को किं सिप्पं सिक्खि? कतरं सिप्पं सिप्पानं अग्ग’’न्ति?
तत्थेकच्चे एवमाहंसु – ‘‘हत्थिसिप्पं सिप्पानं अग्ग’’न्ति। एकच्चे एवमाहंसु – ‘‘अस्ससिप्पं सिप्पानं अग्ग’’न्ति। एकच्चे एवमाहंसु – ‘‘रथसिप्पं सिप्पानं अग्ग’’न्ति। एकच्चे एवमाहंसु – ‘‘धनुसिप्पं सिप्पानं अग्ग’’न्ति। एकच्चे एवमाहंसु – ‘‘थरुसिप्पं सिप्पानं अग्ग’’न्ति। एकच्चे एवमाहंसु – ‘‘मुद्दासिप्पं सिप्पानं अग्ग’’न्ति। एकच्चे एवमाहंसु
अथ खो भगवा
‘‘इध, भन्ते, अम्हाकं पच्छाभत्तं पिण्डपातपटिक्कन्तानं मण्डलमाळे सन्निसिन्नानं अयमन्तराकथा उदपादि – ‘को नु खो, आवुसो, सिप्पं जानाति? को किं सिप्पं सिक्खि? कतरं सिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति?
‘‘तत्थेकच्चे एवमाहंसु – ‘हत्थिसिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति। एकच्चे एवमाहंसु – ‘अस्ससिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति; एकच्चे एवमाहंसु – ‘रथसिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति; एकच्चे एवमाहंसु – ‘धनुसिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति; एकच्चे एवमाहंसु – ‘थरुसिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति, एकच्चे एवमाहंसु – ‘मुद्दासिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति एकच्चे एवमाहंसु – ‘गणनासिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति; एकच्चे एवमाहंसु – ‘सङ्खानसिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति; एकच्चे एवमाहंसु – ‘लेखासिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति; एकच्चे एवमाहंसु – ‘कावेय्यसिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति; एकच्चे एवमाहंसु – ‘लोकायतसिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति; एकच्चे एवमाहंसु – ‘खत्तविज्जासिप्पं सिप्पानं अग्ग’न्ति। अयं खो नो, भन्ते, अन्तराकथा होति विप्पकता, अथ भगवा अनुप्पत्तो’’ति।
‘‘न ख्वेतं, भिक्खवे, तुम्हाकं पतिरूपं कुलपुत्तानं सद्धा अगारस्मा अनगारियं पब्बजितानं यं तुम्हे एवरूपिं कथं कथेय्याथ। सन्निपतितानं
अथ खो भगवा एतमत्थं विदित्वा तायं वेलायं इमं उदानं उदानेसि –
‘‘असिप्पजीवी
यतिन्द्रियो सब्बधि विप्पमुत्तो।
अनोकसारी अममो निरासो,
हित्वा मानं एकचरो स भिक्खू’’ति॥ नवमं।
१०. लोकसुत्तं
३०. एवं मे सुतं – एकं समयं भगवा उरुवेलायं विहरति नज्जा नेरञ्जराय तीरे बोधिरुक्खमूले पठमाभिसम्बुद्धो। तेन खो पन समयेन
अथ खो भगवा तस्स सत्ताहस्स अच्चयेन तम्हा समाधिम्हा वुट्ठहित्वा बुद्धचक्खुना लोकं वोलोकेसि। अद्दसा खो भगवा बुद्धचक्खुना वोलोकेन्तो सत्ते अनेकेहि सन्तापेहि सन्तप्पमाने, अनेकेहि च परिळाहेहि परिडय्हमाने – रागजेहिपि, दोसजेहिपि, मोहजेहिपि
अथ खो भगवा एतमत्थं विदित्वा तायं वेलायं इमं उदानं उदानेसि –
‘‘अयं लोको सन्तापजातो,
फस्सपरेतो रोगं वदति अत्ततो।
येन येन हि मञ्ञति
ततो तं होति अञ्ञथा॥
‘‘अञ्ञथाभावी भवसत्तो लोको,
भवपरेतो भवमेवाभिनन्दति।
यदभिनन्दति
यस्स भायति तं दुक्खं।
भवविप्पहानाय खो पनिदं ब्रह्मचरियं वुस्सति’’॥
‘‘‘ये हि केचि समणा वा ब्राह्मणा वा भवेन भवस्स विप्पमोक्खमाहंसु, सब्बे ते अविप्पमुत्ता
‘‘उपधिञ्हि पटिच्च दुक्खमिदं सम्भोति, सब्बुपादानक्खया नत्थि दुक्खस्स सम्भवो। लोकमिमं पस्स; पुथू अविज्जाय परेता भूता भूतरता अपरिमुत्ता; ये हि केचि भवा सब्बधि सब्बत्थताय सब्बे ते भवा अनिच्चा दुक्खा विपरिणामधम्मा’’ति।
‘‘एवमेतं
भवतण्हा पहीयति, विभवं नाभिनन्दति॥
‘‘सब्बसो तण्हानं खया,
असेसविरागनिरोधो निब्बानं।
तस्स निब्बुतस्स भिक्खुनो,
अनुपादा
अभिभूतो मारो विजितसङ्गामो,
उपच्चगा सब्बभवानि तादी’’ति॥ दसमं।
नन्दवग्गो ततियो निट्ठितो।
तस्सुद्दानं –
कम्मं
पिलिन्दो