เวตุลฺลวาทสฺส ทุติยนิคฺคโห
โคฐาภโย ปน ราชา ปญฺจสุ
ตทา รฏฺฐโต ปพฺพาชิเตสุ เตสุ ภิกฺขูสุ เกจิ กาวีรปฏฺฏนํ คนฺตฺวา ตตฺถ วสนฺติฯ ตสฺมิญฺจ สมเย เอโก อญฺญติตฺถิยมาณวโก เทสนฺตรโต กาวีรมาคนฺตฺวา ปฏฺฏนคามิเกหิ เตสํ ภิกฺขูนํ กตูปหารํ ทิสฺวา ลาภสกฺการํ นิสฺสาย เตสํ สนฺติเก ปพฺพชิตฺวา สงฺฆมิตฺโตติ นาเมน ปากโฏ อโหสิฯ โส มหาวิหารวาสีนํ ธมฺมวินิจฺฉยํ นิสฺสาย โคฐาภยรญฺญา เวตุลฺลวาทเหตุ เตสํ ภิกฺขูนํ รฏฺฐา ปพฺพาชิตภาวํ ญตฺวา มหาวิหารวาสีนํ กุทฺโธ หุตฺวา ‘‘เวตุลฺลวาทํ วา เน คาหาเปสฺสามิ, วิหาเร วา เนสํ อุมฺมูเลตฺวา วินาเสสฺสามี’’ติ สีหฬทีปํ คนฺตฺวา ราชานํ ปสาเทตฺวา ตสฺส ทฺเว ปุตฺเต สิปฺปํ สิกฺขาเปสฺสามีติ อารภิฯ ตถาปิ อตฺตโน วาทสฺส ชานนสมตฺถํ เชฏฺฐติสฺสํ โอหาย อนาคเต อตฺตโน วจนํ การาเปตุํ สกฺกุเณยฺยํ กนิฏฺฐํ มหาเสนกุมารเมว สงฺคณฺหิตฺวา สิปฺปํ สิกฺขาเปสิฯ วิตุโน อจฺจเยน เชฏฺฐติสฺสกุมาเร รชฺชํ ปตฺเต (๘๑๐-๘๑๙-พุ-ว) โส ตสฺส รญฺโญ ภีโต กาวีรปฏฺฏนเมว คโต
มหาเสนรญฺโญ ปน กาเล (๘๑๙-๘๔๕-พุ-ว) โส ปุน สีหฬทีปมาคนฺตฺวา อภยคิริวิหาเร วสนฺโต มหาวิหารวาสีหิ เวตุลฺลวาทํ คาหาเปตุํ นานาปกาเรหิ วายามมกาสิฯ ตถาปิ เตหิ ตํ คาหาเปตุํ อสกฺโกนฺโต ราชานํ อุปสงฺกมิตฺวา นานาการเณหิ สญฺญาเปตฺวา โรหณชนปทญฺจ มลยปเทสญฺจ อคมิํสุ