๑๒. อตฺตวคฺโค
๑๕๗.
อตฺตานญฺเจ
ติณฺณํ อญฺญตรํ ยามํ, ปฏิชคฺเคยฺย ปณฺฑิโตฯ
๑๕๘.
อตฺตานเมว ปฐมํ, ปติรูเป นิเวสเย;
อถญฺญมนุสาเสยฺย, น กิลิสฺเสยฺย ปณฺฑิโตฯ
๑๕๙.
อตฺตานํ
สุทนฺโต วต ทเมถ, อตฺตา หิ กิร ทุทฺทโมฯ
๑๖๐.
อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ, โก หิ นาโถ ปโร สิยา;
อตฺตนา หิ สุทนฺเตน, นาถํ ลภติ ทุลฺลภํฯ
๑๖๑.
อตฺตนา หิ กตํ ปาปํ, อตฺตชํ อตฺตสมฺภวํ;
อภิมตฺถติ
๑๖๒.
ยสฺส
กโรติ โส ตถตฺตานํ, ยถา นํ อิจฺฉตี ทิโสฯ
๑๖๓.
สุกรานิ
ยํ เว หิตญฺจ สาธุญฺจ, ตํ เว ปรมทุกฺกรํฯ
๑๖๔.
โย สาสนํ อรหตํ, อริยานํ ธมฺมชีวินํ;
ปฏิกฺโกสติ ทุมฺเมโธ, ทิฏฺฐิํ นิสฺสาย ปาปิกํ;
ผลานิ กฏฺฐกสฺเสว, อตฺตฆาตาย
๑๖๕.
อตฺตนา
อตฺตนา อกตํ ปาปํ, อตฺตนาว วิสุชฺฌติ;
สุทฺธี อสุทฺธิ ปจฺจตฺตํ, นาญฺโญ อญฺญํ
๑๖๖.
อตฺตทตฺถํ
อตฺตทตฺถมภิญฺญาย, สทตฺถปสุโต สิยาฯ
อตฺตวคฺโค ทฺวาทสโม นิฏฺฐิโตฯ